Działo się coś dziwnego, coś co mnie nigdy nie spotkało. Nagle usłyszałam szloch.. albo raczej wycie.
- Kto tam jest ? - zapytałam. Dziwne. Byłam w pełni rozbudzona, a wyglądałam na tak senną. Obróciłam się w stronę źródła dźwięku. To co zobaczyłam .. było chyba jedną z najdziwniejszych rzeczy w życiu.
- Co ja tam robię ? - pytanie samo wyskoczyło mi z ust. Płakałam, ni to siedziałam, ni to klęczałam nad czyimś ciałem. Zaczęłam iść w kierunku "mojego drugiego JA", by zobaczyć nad kim płaczę. Nagle wszystko zaczęło wirować. Osunęłam się w zimną i straszną czerń. Stałam. A może leżałam ? Siedziałam czy może latałam ? Unosząc się w tej bezdennej otchłani usłyszałam kapanie. KAP... KAP...KAP. Były co trzy sekundowe przerwy między tym odgłosem. Nie wiem czemu, ale wydało mi się to ważne. Nastał szum, potem zaczęłam słyszeć głosy, były ciche...lecz robiły się co raz głośniejsze. Gdy w końcu doszło do momentu, gdy mogłam słyszeć każde słowo, całe dokładne zdania, które wypowiadało do mnie COŚ z głębi otchłani... gdy w końcu słyszałam co mówi ... zaczęły pojawiać się przede mną sceny. Ale gdzie tam, nie było w tym nic przypadkowego, były to obrazy z mojego dzieciństwa. Przelatywały mi przed oczyma w szybkim tempie. Raz widziałam siebie trzymającą w małej piąstce lizaka, chodzącą po dachu naszej starej chatki. Mama wtedy stała na dole i na mnie krzyczała. Pamiętam. Po chwili pojawił się obraz z momentu, gdy miałam może sześć lat. Razem z tatą nurkowałam w strumieniu, obydwoje mieliśmy na sobie maski wodoodporne, a pomiędzy nami pływały zielone i czerwone ryby. Obraz znikł, od razu inny zajął jego miejsce. Ja, mama oraz tata, ubrani w piękne białe kimona. Ja niesiona przez ojca na barana i wymachująca ręką na około, gdy tylko przed mymi oczyma pojawiło się coś świecącego, byliśmy wtedy na festiwalu w Wiosce Piasku. Potem ja uciekająca od lecącej katany, tej która zabiła moich rodziców. Później ja u ciotki. Następnie ja wychudzona, w szarych szmatach, czekająca na śmierć. Pojawiło się także kilka obrazów Riko, Ako i Keity. Tego jak wspólnie gotowaliśmy, bitwa na mąkę, czy nocne oglądanie maratonów takich jak: "Jak to jest, gdy młodszy brat chce ci odgryźć głowę ?" lub "LiczyHrabia" - wiecie coś w stylu "Co dzisiaj Hrabia zjadł na śniadanie ? Jedno ciastko, dwa ciastka, trzy ciastka...". Był to program, który miał nauczyć Keitę liczyć, gdy ten był mały. Ale dla mnie to bez sensu, zupełnie jak to, że będę eskortować kogoś kto sadzi kwiaty, bo co niby może liczyć Hrabia ? Lepiej by to brzmiało tak : " Co dzisiaj Hrabia zjadł na śniadanie ? Jednego głupiego wieśniaka, dwóch głupich wieśniaków, trzech głupich wieśniaków"...
Było jeszcze dużo obrazów, niektóre były zbyt osobie, niektórych nie widziałam w ogóle, lub widziałam je, lecz nie wyraźnie. Pojawiło się przebite włócznią ciało Ako. Palące się na stosie ciało Riko. Pocięte na kawałki ciało Keity. I od razu mój żołądek zaczął iść wyboistą ścieżką w stronę mojego gardła. Cudem się powstrzymałam od puszczenia pawia. Na samym końcu pojawiła się scena : Ja, klęcząca nad czyimś ciałem. Płacząca, wyjąca, tarzająca się na wszystkie strony. Dostająca obłędu. Coś takiego mi się nie przydarzyło, dlatego od razu zaczęłam kierować się w stronę "swojego płaczącego JA", by zobaczyć kim jest osoba, przez którą, aż tak bym cierpiała... gdyby jej zabrakło.
Powoli zaczęłam widzieć. Mgła otaczająca moje oczy, która nawiasem mówiąc nie wiem kiedy się pojawiła, zaczęła się rozrzedzać. Ten ktoś miał rude... nie, czerwone, lub purpurowe włosy. Kruchej postury, nie grzeszący wzrostem, lecz na pewno wyższy ode mnie. Miał na sobie purpurową ... szatę ? Tak, można to tak nazwać. Siedzieliśmy (ta druga osoba leżała) na wielkiej kupie piachu. Wszędzie w około było pełno krwi. Z daleka mogłam zobaczyć, ranny oddychał. Usta osoby konającej poruszały się, lecz nie słyszałam co mówił. Podniósł powoli rękę, i dotknął "mojego" policzka. Jego ręka upadła, ( bo z tej odległości mogłam dostrzec, że był to chłopak ). Miałam złe przeczucia. Moje "drugie ja" zaczęło krzyczeć i jeszcze bardziej trząść się i osuwać w spazmach bólu. Lecz ja nie usłyszałam już nic, bo w końcu mogłam dostrzec twarz, osoby umierającej na moich kolanach, a tą osobą był ....
- Gaara-sama ! - krzyknęłam podnosząc się szybko. Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Zachwiałam się i upadłam z powrotem na łóżko.
- Matsuri, nie ruszaj się ! - prawie krzyknął. Można było słyszeć przejęcie w jego głosie, lecz nie bardzo to okazywał. Pomiędzy jego brwiami pojawiła się zmarszczka irytacji. Albo troski ? Współczucia ? Zdenerwowania ? Nie bardzo mogłabym opisać to uczucie.
Gaara-sensei trzymał mnie za ręke. Albo raczej swoją rękę miał położoną na mojej. Zarumieniłam się, gdy to dostrzegłam. Sensei widząc moją reakcję zdziwił się, lecz zaraz po tym zdał sobie sprawę z tego gdzie ma rękę i pośpiesznie ją zabrał.
- Odpoczywaj, i tak mamy środek nocy. Jutro wyruszamy ponownie." - wypowiedział jedną ze swoich najdłuższych wypowiedzi odkąd go poznałam, zgasił lampkę palącą się w namiocie i wyszedł z niego
już nic nie mówiąc.
Przygryzłam wargę. Nie mogłam mu powiedzieć co mi się przyśniło, zresztą przecież to był tylko głupi sen. Więc czemu czułam tak wielki niepokój ?
